Net als zoveel dagen hier in Somerset West, scheen de zon vanochtend haar felle licht door mijn slaapkamer balkon deuren. Ik trok meteen mijn sportkleren aan en reed samen met Farren en Lee naar het Helderberg natuurreservaat. Farren heeft sinds zijn rug operatie nog maar weinig kunnen wandelen, dus deden we het rustig aan en hebben we ongeveer een uurtje gelopen door de adembenemende wilde bossen.

Mijn brevet is dus nog steeds niet binnen en omdat Aerosport Flying School in Wintervogel ook dicht is, kon ik vandaag helemaal niet vliegen. Gelukkig is dit niet een ramp, want in het weekend is er hier genoeg te doen! Ik besloot daarom naar een zondagmiddag markt te gaan, de meest bekende is hier de “Blaauwklippen Market”. Gelegen in de tuinen van de Blaauwklippen Wine Estate is er iedere zondag een fantastische local food and crafts market, waar honderden mensen op af komen om heerlijke te relaxen in zitzakken onder de oude eikenbomen. Overall zijn een kleine standjes met verse gerechten en verkopen ze ook lokale producten zoals biltong, kaas en chutney.

Ik had zelf een verse mango passie smoothie besteld en heb gesmuld van een verse falafel wrap voor de lunch. Het is hier makkelijk vertoeven op een Tanzaniaans kleedje in de schaduw van een grote boom.

Na een rustige middag op de estate reed ik terug naar de vliegclub, waar ik een oud stelletje ontmoette die net een fles witte wijn opengetrokken. Cecilia en Roy zijn social members: ze vliegen allebei niet, maar genieten al wel 20 jaar van de leuke sfeer hier. De wijn was heerlijk en de zonsondergang over de helderberg natuurlijk weer onbeschrijfelijk.

Als toetje was ik uitgenodigd door Luke om samen in de C172 nog een nachtvlucht te maken! Dit was mijn eerste nachtvlucht en meteen was ik verkocht. Take-off was op runway 01, en door het linker raampje hadden we het mooiste uitzicht van de silhouetten van de tafelberg, omringd door roze, oranje en paarse gloeden van de ondergaande zon. Langzaam verdwenen deze kleuren en werd ons zicht vervangen door duizenden lichtjes in de donkere nacht. We vlogen zo binnen 40 minuten naar Saldana toe, een lange baan ten westen van Kaapstad. Met vier klikjes op de PTT ging de baanverlichting aan en deden we een snelle touch and go. Je realiseert meteen weer dat je in Afrika bent als je bij de take off roll impala’s moet ontwijken! Dit was toch een soort gratis safari!

Mijn geluk kon niet op toen ik zag dat Luke richting Cape Town international vloog. De stand bestond uit miljoenen vuurvliegjes aan de grond en ik had een helder beeld van de V&A Waterfront. Na een paar orbits boven de stad was er eindelijk een slot vrij en zo daalde wij het circuit in met 2 Boeing 737’s. Landen met een kleine kist op zo’n massaal vliegveld is een unieke ervaring en ik voelde me eventjes echt een prinsesje!

De vlucht was pas echt afgelopen toen we bij terugkomst in Stellenbosch weer moesten uitwijken voor wilde dieren! Er stonden namelijk 3 volwassen stekelvarkens aan het eind van de runway: we konden nog net op tijd stoppen voor dat onze banden lekgeprikt zouden zijn!