De weg naar Wintervogel lijkt iedere dag langer en de banden van m’n kleine autootje zijn nu helemaal oranje. Op de R304 snelweg kon ik al zien dat er in de verte mist binnen trok… niet ideaal, en ja toen ik arriveerde zei Louis de instructeur dat hij liever wilde afwachten wat het weer zou doen. Ik had hier natuurlijk geen geduld voor en haalde Louis over om toch nog te gaan vliegen. Dit kwam perfect uit, we hoefden namelijk alleen maar circuitjes te oefenen in de strak blauwe lucht boven het veld. Eenmaal geland kwam het slechte weer met een rap tempo binnen. Als ik had gewacht was er dus niks van gekomen! Het was een succesvolle ochtend en Louis was heel enthousiast over mijn leercurve. Ik voel me nu steeds meer een bushpiloot, nu dat ik, met een taildragger Bushbaby, leer als een gek bergafwaarts te landen en op een airstrip train die meer heuvels heeft dan de mountain biking trails in Lage Vuursche.