Toen de wekker om 05:00 ging sprong ik met weinig moeite uit bed want ik wilde de sunrise take-off voor geen cent missen. Het was nog ijskoud buiten toen ik de hangar deuren open trok en daar de kleine muis (Savannah) stond te wachten. Nog 10 minuutjes wachten en zodra het eerste teken van zonlicht boven de bergtoppen piepte, mochten we eindelijk weer de lucht in. De kist sneed als een scherp mes door de koude lucht en met een prachtige prestatie vlogen we sierlijk boven het slapende stadje Somerset West. In het dal was het nog donker en de duizenden lampjes leken wel mini vuurvliegjes die onder ons door kropen. Het uitzicht was adembenemend; onder ons het vuur kleurige dorp, rechts van ons de rustige zee, en voor ons de prachtige silhouetten van Sir Lowry’s Pass die ons beschermde tegen de felle ochtendzon. Alles was prachtig, maar toch bleek er slecht nieuws over de horizon. In de verte zagen we de bergtoppen bedekt in dekens van wolken. Oei, ik hoop dat dit goed zal gaan…
Na een intensieve planning avond gister was ik helemaal klaar voor de vlucht naar Mosselbaai vanochtend en het weer bleek in de voorspelling perfect te zijn voor de 3 uur lange tocht. Echter, toen wij de passage van de berg over vlogen werden wij begroet door een massale wolk, die tot in de verte het land had bedekt. Bijna 8/8 cloud coverage op 500 voet hoogte, helemaal richting Hermanus en zelfs naar het Noorden. Tja, prachtig om te zien, maar helaas betekende dit dat we niet naar Mossel Bay gingen. Gelukkig heeft ieder nadeel zijn voordeel; dus na een 180 graden bocht nam Farren me mee op zijn favoriete route; langs de kust van Hermanus helemaal naar Strand. We vlogen dicht langs de hoge bergtoppen en doken bij het eerste strandje naar 500 voet. Boven de kust zag ik op de hoogtemeter 200ft staan, en zo vlogen we, bijna glijdend over het water helemaal terug naar Somerset West. Het was adembenemend om op zo’n hoogte langs de ruige zee te vliegen, strak langs de slingerende bergweggetjes en over het spierwitte zand.
Na een korte stop op FASH en een snel ontbijtjes mocht ik van Farren voor het eerst alleen een circuitje vliegen. Dus terwijl hij aan zijn English breakfast zat, ging ik even laten zien wat ik geleerd had. Natuurlijk was het best zenuwslopend om opeens vanaf de grond bekritiseerd te worden, maar ja, dat hoort er eenmaal bij.
Als kers op de taart na een super circuit, kreeg ik na de landing van de tuinman te horen dat ik de mooiste landing maakte die hij tot nu toe heeft gezien op Stellenbosch! Tja, dat hoorde Farren ook, dus ik was super trots!!
Na zo’n “intensieve” dag verdiende ik wel wat ontspanning, dus vertrok ik met mijn nieuwe bak de Honda “Jazz” richting Kaapstad, waar ik met Reine en Nita de hele middag onder een gele parasol heb gelegen op Clifton beach 3 ½. Wat is dit genieten zeg. Oh ja, en ik heb nog een contactpersoon erbij: de man met de R44, die mij wil mee nemen op een leuk vluchtje volgende week!